μόνο τότε...

Τυχαία συναντά ο άνθρωπος τη μοίρα του

Όταν αγναντεύει
μέσα στο δάσος που απολιθώθηκε
το νιο βλαστάρι
να γίνεται έγχορδο μιας αύρας πρωινής
Όταν σιμώνει σε πηγή ασημένια και γάργαρη
να ξεδιψάσει ο ίσκιος του

Τυχαία συναντά και την αγάπη

Όταν πίνει μια γουλιά κρασί να ξοδευτεί από τα χείλη του
η πίκρα της προδοσίας που τον κέρασε ο λαχνός τρεις συνεχόμενες φορές
τότε έρχεται η αγάπη
χωρίς άλλες πια περιστροφές ολόκληρη και θαλερή
σαν της άνοιξης την κόρη ντυμένη στο γαλάζιο της φόρεμα
και του πιάνει το χέρι

Και τότε - μόνο τότε - ο άνθρωπος δεν τρέμει πια
κακόμοιρος στη θέα της ευτυχίας
γιατί έχει μάθει να χάνει ό,τι έχει
κι επειδή είδε την εικόνα του θανάτου
Με αυτή τη ματιά ξέρει πέρα απ΄την τυφλότητα να δει
με αυτή την καρδιά αντέχει να αισθανθεί τη χαρά χωρίς καμιά φορφιτούρα
απλά κι ανερμήνευτα

Γιατί είναι ο ίδιος παρών στη στιγμή του

ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ 



Fedra V.