ωδή σε μια σταγόνα...

Εκεί, είσαι ένας ανθός της θάλασσας,
μια γαλαζοπράσινη σταγόνα,
ένας αστερίας σε κοραλλένιο νησί.

Ο μπάτης σου χαϊδεύει τα μαλλιά
και το δελφίνι σου λέει ιστορίες.

"Πόσο θα'θελα να είμαι ένα τόσο δα κοχύλι!"
είπες γεμάτος φως κι αγάπη,
ήλιο κι ουρανό.

Στην αυγή άνθισε η γλυκιά σου ματιά
και στο λιόγερμα σβήστηκε το φως του κόσμου.
Την ώρα που σε σφιχταγκάλιασε η θάλασσα
ένα μαχαίρι καρφώθηκε στην καρδιά της σελήνης.
Το θαλασσοπούλι με σπασμένη τη φτερούγα,
φώναξε τ' όνομά σου
παζαρεύοντας τη δική του ύπαρξη.

Βασίλισσα χωρίς θρόνο
περιφέρω τη ζωή μου
στους αβυσσαλέους κόσμους των ονείρων.

- Πες μου για τα τραγούδια των Σειρήνων
που άκουσε ο Οδυσσέας. Μιλούσαν για
την αγάπη, τον έρωτα, τον ήλιο ή τη θάλασσα;
- Μιλούσαν για το θάνατο. Ο θάνατος είναι το στεφάνι της αγάπης.

"Να'χα ένα αστεράκι στα χέρια",
πεθύμησες μια βραδιά.

Κάθε που χαράζει σε παρακαλώ
κοντά σου να με πάρεις
να κάνουμε μαζί το θαλασσινό μας ταξίδι.
Να σεργιανίσουμε στην Πόλη την Παλιά,
να βουτήξουμε στα γαλανά νερά του Αιγαίου,
να χορέψουμε στην Καρχηδόνα,
να φιλήσουμε τη φωτιά στα χέρια της Σαλαμπώς,
να μεθύσουμε με το μπρούσκο της Ζηνοβίας.

Υπάρχει ένα ανθάκι στα πέρατα του ουρανού
που λαχταράει ν' ακούσει τον άνεμο
να ψιθυρίζει το όνομά σου.

Στα στήθη μου χτυπά μια ξένη καρδιά...
ένα φτηνό κομμάτι από θλιμμένο χαμόγελο.

Ας ήταν να μην ξανάρθει η άνοιξη...

Ένα αστέρι με στάλες μελιού στα δάχτυλα
ζωγραφίζει το πρόσωπό σου
μέσα στη βιολετιά σκοτεινιά
της ανυπόφορης γλυκιάς νύχτας.

Αφιερώνω στη χρυσή σου καρδιά
τα πληγωμένα φτερά της πεταλούδας.


Fedra V.