Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

μια τέχνη...







Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις.
Τόσα πολλά πράγματα μοιάζουν αποφασισμένα
να χαθούν που η απώλειά τους καταστροφή δεν είναι.

Χάνε κάτι κάθε μέρα. Αποδέξου το νευρίασμα
των χαμένων κλειδιών, της κακοξοδεμένης ώρας.
Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις.

Ύστερα εξασκήσου να χάνεις περισσότερα, να χάνεις
γρηγορότερα: τόπους κι ονόματα, και το πού σκόπευες
να ταξιδέψεις. Τίποτα απ’ αυτά καταστροφή δεν φέρνει.

Έχασα της μητέρας το ρολόι. Και κοίτα! το τελευταίο,
ή το προτελευταίο, από τρία αγαπημένα σπίτια πάει.
Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις.

Έχασα δυο πόλεις, αξιολάτρευτες. Και, ακόμη πιο τεράστιους,
κάποιους δικούς μου κόσμους, δυο ποταμούς, μιαν ήπειρο.
Μου λείπουν, μα δεν ήταν δα καταστροφή.

Ακόμη και χάνοντας εσένα (την αστειευόμενη φωνή,
μια χειρονομία που αγαπώ) ψέματα δεν θα ΄χω πει. Προφανώς
την τέχνη της απώλειας δεν παραείναι δύσκολο να μάθεις
αν και μπορεί να μοιάζει με (Γράφ' το!) με καταστροφή.



ELIZABETH BISHOP


(μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης)






One Art


The art of losing isn’t hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn’t hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother’s watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn’t hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn’t a disaster.

—Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan’t have lied. It’s evident
the art of losing’s not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.




ELIZABETH BISHOP, “One Art” from The Complete Poems 1926-1979. 






ph. Oxana Mazur Fine Art Photography




Fedra V.








Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

κώδικας









Γίνε δημόσιος άντρας στην Ελλάδα
Και κλέψε πολλά να σε θαυμάζουν
Κλέψε λίγα να σε πουν απατεώνα
Μη κλέβεις τίποτα για να είσαι ο αφελής
Άψογος κώδικας ηθικής κυκλοφορίας

Αργύρης Μαρνέρος



Fedra V.


η Γυναίκα







''Όταν ο Θεός έπλαθε τη γυναίκα, έφτασε να δουλεύει ως αργά το βράδυ της έκτης μέρας της Δημιουργίας.

Κάποια στιγμή, πέρασε ένας άγγελος και τον ρώτησε:
«Γιατί ξοδεύεις τόσο χρόνο σ’ αυτό το δημιούργημά σου; »

 Και ο Θεός, απάντησε :
«Έχεις δει όλες τις προδιαγραφές που πρέπει να καλύψω σ’ αυτή τη μορφή; Θα πρέπει να είναι φτιαγμένη από εύπλαστο υλικό και να έχει πάνω από 200 κινούμενα μέρη, να λειτουργεί με όλα τα είδη τροφίμων, να μπορεί να αγκαλιάζει κάμποσα παιδιά ταυτόχρονα και την ίδια στιγμή να δίνει ένα χάδι που να μπορεί να θεραπεύσει οτιδήποτε: από ένα τραυματισμένο γόνατο μέχρι μια ραγισμένη καρδιά. Και θα πρέπει να μπορεί να τα κάνει όλα αυτά με δύο χέρια μόνο».

Ο άγγελος εντυπωσιάστηκε:
«Μόνο με δύο χέρια; Αδύνατον! Αυτό είναι πολύ δουλειά για μια μέρα, Κύριε... Περίμενε μέχρι αύριο, και τότε τέλειωσε την».

«Α, όχι», είπε ο Θεός. «Είμαι τόσο κοντά στο να ολοκληρώσω αυτό το δημιούργημα, που το ‘χω μέσα στην καρδιά μου, που δεν μπορώ να σταματήσω. Θα το ονομάσω, “γυναίκα”…».

Ο άγγελος πλησίασε κοντύτερα και άγγιξε την γυναίκα. «Μα την έχεις κάνει πολύ τρυφερή, Κύριε».

«Είναι τρυφερή», είπε ο Θεός, «αλλά την έχω κάνει και πολύ ανθεκτική. Δεν μπορείς να φανταστείς τι θα μπορεί να αντέξει και να ξεπεράσει. Θα μπορεί να εργάζεται 18 ώρες την ημέρα και να γιατρεύει τον εαυτό της όταν αρρωσταίνει».

«Θα μπορεί να σκέφτεται; », ρώτησε ο άγγελος.

Ο Θεός απάντησε :
«Όχι μόνο θα μπορεί να σκέφτεται, αλλά θα μπορεί να σκέφτεται πρακτικά και λογικά, και να διαχειρίζεται πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί».

Ο άγγελος άγγιξε το μάγουλο της γυναίκας. «Κύριε, μοιάζει σαν αυτό το δημιούργημά σου να στάζει κάτι»!

«Δεν στάζει... είναι ένα δάκρυ», διόρθωσε ο Θεός τον άγγελο.

«Και σε τί χρειάζεται », ρώτησε ο άγγελος .

Και ο Θεός είπε :
«Τα δάκρυα είναι ο τρόπος της να εκφράζει την λύπη, τις αμφιβολίες της, την αγάπη της, την μοναξιά της, τα βάσανά της και την αξιοπρέπειά της».

Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στον άγγελο :
«Κύριε είσαι μεγαλοφυΐα! Σκέφτηκες τα πάντα! Η γυναίκα είναι πράγματι έξοχη»!

«Ναι, πράγματι είναι», είπε ο Θεός. «Η γυναίκα θα έχει δυνάμεις πού θα εντυπωσιάζουν τον άνδρα. Θα μπορεί να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα και να αντέχει βαριά φορτία. Θα αντέχει χαρά, αγάπη και γνώμες. Θα χαμογελάει όταν νοιώθει την ανάγκη να ουρλιάξει. Θα τραγουδάει όταν νοιώθει την ανάγκη να κλάψει. Θα κλαίει όταν είναι χαρούμενη και θα γελάει όταν φοβάται. Θα μάχεται γι’ αυτό που πιστεύει. Θα αντιστέκεται στην αδικία. Δεν θα δέχεται το «όχι» σαν απάντηση, όταν θα μπορεί να δει καλύτερη λύση. Θα δίνει όλο της τον εαυτό ώστε η οικογένειά της να θριαμβεύσει. Θα παίρνει μια φίλη της ή ένα φίλο της μαζί στο γιατρό όταν φοβάται. Η αγάπη της θα είναι άνευ όρων. Θα κλαίει όταν τα παιδιά της πετυχαίνουν. Θα είναι χαρούμενη όταν οι φίλοι της τα καταφέρνουν. Θα χαίρεται όταν μαθαίνει για μια γέννα. Η καρδιά της θα ραγίζει όταν ένας συγγενής ή ένας φίλος θα πεθαίνει, αλλά θα βρίσκει την δύναμη να συνεχίζει στη ζωή. Θα ξέρει ότι ένα φιλί και ένα χάδι, μπορούν να θεραπεύσουν μια ραγισμένη καρδιά. Θα υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα μ’ αυτήν:
Θα ξεχνάει τι αξίζει.''
-
-
-
Υμνήθηκε απ΄όλους τους μεγάλους ποιητές, τους πεζογράφους από τα πανάρχαια χρόνια.Θαρρώ ότι όλοι κατάλαβαν ότι η Ζωή είναι Γυναίκα. Η γυναίκα είναι Άνθρωπος. Γιορτάζει η Γυναίκα,γιορτάζει o Άνθρωπος, γιορτάζει η Ζωή κάθε μέρα! Μέσα από χιλιάδες αντιξοότητες στο παρελθόν στο παρόν...Κι αν αδικείται η γυναίκα, αδικείται ο άνθρωπος. Κι αν αδικείται ο άνθρωπος ,αδικείται η ίδια η Ζωή!
-
-
φωτ:Woman Holding a Balance (Η Γυναίκα που κρατά την ισορροπία), Johannes Vermeer, 1664, National Gallery of Art
Ν.Π.

*

Ευχαριστούμε την κ Αρσινόη Βήτα για την άδειά της να αναδημοσιεύσουμε την  πλήρη ανάρτησή της στο facebook για την Ημέρα της Γυναίκας, με μια μικρή καθυστέρηση βέβαια, αλλά η ισχύ του κειμένου παραμένει.



Fedra V.



Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

τα μάτια της Μαργαρίτας








Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα.
Θάλασσες. Κόσμους. Πολιτείες. Ορίζοντες. Κανάλια.
Βρήκα τ’ αυτοκρατορικά όρη της γης κι απάνω τους
τις δύσες με τα κόκκινα σύννεφα. Τα μεγάλα
ταξίδια που δεν έκαμα βρήκα μέσα στα μάτια σου.
Βρήκα μέσα στα μάτια σου τους γελαστούς μου φίλους
που μου τους σκέπασεν η γης, η χλόη, το χιόνι, η νύχτα.
Τα λόγια που θα μου ’λεγαν βρήκα μέσα στα μάτια σου.

 *

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον πόλεμο τελειωμένο.
Πουλάκια και ήλιος στα κλαδιά! Το παιδικό μου σύμπαν
με τις χρυσές του ζωγραφιές, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

*

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τις νύχτες να κυλάνε
μεγάλους ποταμούς σιωπής, όπως στα έξι μου χρόνια.
Της θλίψης την αστροφεγγιά βρήκα μέσα στα μάτια σου.
Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον κόσμο να με θυμάται
κι όλα όσα αντίκρυσα παιδί να με φωνάζουν με τ’ όνομά μου.
Της δικαιοσύνης η σκηνή, την καλοσύνη που έγνεφε
να πλησιάσουν τα βουνά βρήκα μέσα στα μάτια σου.

*

Βρήκα την αιωνιότητα του ήλιου ανανεωμένη.

*

Αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, όπως η "καληνύχτα"
κ’ η "καλημέρα", όπως το φως στα τζάμια την αυγή,
αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, τότε, σ’ αυτόν τον κόσμο,
θε να ’χαμε ένα απέραντο σπίτι. Θε να ’μαστε άγγελοι.
Το αιώνιο μου παράπονο βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αύριο, όταν φύγεις, άνοιξε τα μάτια σου να ιδεί,
να ξέρει ο ήλιος, ο Θεός να ιδεί, όσα με γνώρισαν
όλα να ιδούν στα μάτια σου. 



ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
απόσπασμα από τη συλλογή "Το βιβλίο της Μαργαρίτας" (1949)





Fedra V.