μωβ κορδέλλα...: Ιανουαρίου 2014

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Η μικρή Γκρέις

Η μικρή Γκρέις
ζει ακόμα εδώ
με άσπρο φόρεμα φουρό
μαύρα λουστρίνια για παπούτσια
και καστανά μπουκλάκια στα μαλλιά.
Πιπιλάει το δάχτυλο της.
Τις νύχτες σέρνεται στις σκοτεινές γωνίες
γλιστράει κάτω από το πάπλωμα σαν φίδι
οι εραστές πετιούνται πάνω τρομαγμένοι
στο χέρι κρατάει ένα κερί και τους φωτίζει
φεύγουν στο τέλος κάθιδροι από φόβο
και πίσω τους διπλοκλειδώνει
την δρύινη πόρτα της καρδιάς μου.
Πότε θα μεγαλώσεις μικρή Γκρέις
πέρασαν κιόλας τριάντα χρόνια από τότε
οι μάσκες δεν ουρλιάζουν πια τα βράδια
το βαλσαμωμένο ελάφι δεν κουνάει τα κέρατα του
ο άνθρωπος σκιά δεν θα ξανάρθει
κανείς δεν θα βάψει κόκκινο
το λευκό σου νυχτικό.
Όταν έτσι της μιλώ
κλαίει με κοφτά αναφιλητά
νομίζει ότι θα φύγω.
Ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψω, ψιθυρίζω
και της χαϊδεύω τα μαλλιά
ενώ αυτή θηλάζει το αίμα των καρπών μου.

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ

Fedra V.

γιατί...

Πρέπει να βρούμε ξανά το γέλιο μας
να βρούμε την αποξεχασμένη πράξη μας
να βρούμε τις λέξεις που τις μνημονεύουν
να βρούμε τη φωνή μας
γιατί η αλήθεια θέλει την πράξη μας για να υπάρξει
θέλει τη λέξη μας για να μη σβηστεί
θέλει τη φωνή μας για ν' ακουστεί ως πέρα

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

(απόσπασμα από "Τα κοιτάσματα του χρόνου")

Fedra V.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Jackson Pollock

Ένα σύντομο αφιέρωμα στον Jackson Pollock… τον αμφιλεγόμενο, εκκεντρικό, ακραίο καλλιτέχνη που πάλεψε με τον αλκοολισμό και την κατάθλιψη, αλλά ήξερε το μυστικό που θα τον λυτρώσει : η ζωγραφική.

Τον κατατάσσουν στο κίνημα του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού (όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1919 για να περιγράψει τα έργα του Kandinsky, αλλά μέχρι τη δεκαετία του '60 περιελάμβανε αρκετούς καλλιτέχνες).

Θεωρείται εισηγητής της Ζωγραφική της Δράσης (ή Δυναμικής ζωγραφικής, όπως πρότεινε ο κριτικός Harold Rosenberg). Σε αυτή την τάση, η τοποθέτηση του χρώματος πάνω στον πίνακα είναι μείζονος σημασίας, καθώς οι καλλιτέχνες δεν έχουν σκοπό την απεικόνιση των συναισθημάτων τους πάνω στο μουσαμά, αλλά τη “διαδραμάτιση”.

Γεννιέται στο Wyoming στις 28 Ιανουαρίου 1912. Στη νότια Καλιφόρνια δέχεται τις πρώτες επιρροές του από την ινδιάνικη τέχνη και κυρίως από την ζωγραφική στην άμμο.

Μελετά Θεοσοφική λογοτεχνία επηρεασμένος και υποκινούμενος από τον δάσκαλό του Frederick John de St. Vrain Schwankovsky (οραματιστή ζωγράφο που είναι παράλληλα και μέλος της Θεοσοφικής Εταιρίας).

1929 - 1933

Μαθήματα στο Art Students League στη Νέα Υόρκη από τον Thomas Hart Benton.

1937

Ψυχιατρική θεραπεία για αλκοολισμό, νευρικός κλονισμός, εγκλεισμός σε κλινική για περίπου τέσσερις μήνες… Αποτέλεσμα : μια μεταστροφή προς μια ημι-αφηρημένη τέχνη, επηρεασμένη από μεξικανούς ζωγράφους, όπως ο David Alfaro Siqueiros και ο Diego Rivera, αλλά και από μοντέρνους ισπανούς ζωγράφους, όπως ο Joan Miro και ο Pablo Picasso. Σταδιακά οι πίνακές του αποκτούν συμβολικά στοιχεία και γίνονται πιο σουρεαλιστικοί.

1943

Η πρώτη του ατομική έκθεση στην Guggenheim Gallery.

Male and Female 1942 Philadelphia Museum of Art

Blue (Moby Dick) c. 1943 Ohara Museum of Art, Kurashiki

The Moon-Woman 1942 Peggy Guggenheim Collection, Venice

The She-Wolf 1943 The Museum of Modern Art, New York

Stenographic Figure 1942 The Museum of Modern Art, New York

1944

Φτιάχνει το πρώτο του έργο σε διαστάσεις τοίχου (Murals). Είναι μια επανάσταση, τόσο γι' αυτόν όσο και για την τέχνη, μια "αποκάλυψη" όπως λέει ο ίδιος. Απομακρυνόμενος από τις παραδοσιακές τεχνικές ζωγραφικής, ανακαλύπτει σιγά-σιγά ότι μπορεί να εκφράσει τις εσωτερικές του συγκρούσεις και τα άγχη του έχοντας ως θέμα την ίδια την πράξη της ζωγραφικής.

Παρατάει το πινέλο και το καβαλέτο, απλώνει στο πάτωμα μεγάλους μουσαμάδες και αρχίσει να στάζει, να πιτσιλάει ή να χύνει το χρώμα πάνω τους (μέθοδος που ο ίδιος επινόησε και ονόμασε dripping). Γυρνάει γύρω από το μουσαμά, πατάει πάνω του και στάζει ντούκο, χρώμα αλουμινίου ή σμαλτόχρωμα, με όλο το σώμα του να συμμετέχει κατά τη διάρκεια της ζωγραφικής. Ήξερε ότι το σώμα του ήταν το μέσο έκφρασης του ασυνειδήτου και το άφηνε να εκδηλωθεί με κάθε τρόπο, με κάθε πινελιά.

“Στο πάτωμα νοιώθω πιο άνετα, αισθάνομαι πιο κοντά, νοιώθω περισσότερο ως μέρος του πίνακα αφού μ’ αυτό τον τρόπο μπορώ να περπατώ γύρω του, να δουλεύω κι από τις τέσσερις πλευρές και στην κυριολεξία να βρίσκομαι “μέσα” στον πίνακα.” (Jackson Pollock, 1947)

Τέλη της δεκαετίας του '40 μέχρι τις αρχές του '50

Ατομικές εκθέσεις με τα νέα έργα του σχεδόν κάθε χρόνο.