χωρίς ερωτηματικά...

Τα λουλούδια δεν έχουν ερωτηματικά.

Δεν περιμένουν παρά την περιπέτεια να γίνουν τα ερωτικά βιβλία των πουλιών ή να πεθάνουν απλά και αλύπητα κάτω από το βλέμμα ενός κοριτσιού.

Δεν έχουν την αμφιβολία του πιθανού, την πίκρα του αμετάκλητου.

Δεν έχουν μνήμη... Λησμόνησαν το αρχικό ξεκίνημα και τον καημό του γυρισμού.

Δίνονται απροφάσιστα, σαν τα μικρά παιδιά, στα χέρια της καλής ημέρας.

Η δόξα τους είναι να αποκοιμηθούν στους κόρφους των νεκρών.

Δεν έχουν ερωτηματικά και δε ρωτούν τον άνεμο από πού έρχεται και πού τελειώνει.

Δεν σκάβουν το χιόνι για να βρουν την άκρη της λευκότητας, δεν ερευνούν να μάθουν για την τύχη του ίσκιου τους, που χάνεται στους διαδρόμους του νερού, ούτε γιατί κυλούν τ' αμάξια, γιατί χτυπούν τα ρολόγια πληγώνοντας την ανάμνηση, γιατί γεννιούνται και πεθαίνουν, πεθαίνουν και γεννιούνται οι άνθρωποι, γιατί δεν ακούν οι πεθαμένοι, γιατί δε μιλούν, γιατί δεν έρχονται πίσω από την άλλη είσοδο, ούτε τι έγινε το "κάποτε", πριν από κάθε "πριν" και δεν υπάρχει πια και δε γυρίζει πίσω, τι έγινε και δε γυρίζει ο ήλιος πίσω πια, γυρίζοντας τ' άλογα, αλλάζοντας άλογα...

Ποιος ξέρει, ποιος μπορεί να πει για πού κατευθύνονται και πάνε οι άξονες του παντοτινού... Ίσως να κατευθύνονται προς το σημείο της αρχής - αρχής, να κλείσουν την περιφέρεια για να τελειώσουν την περιπέτεια της μακράς φυγής και να αποκλείσουν έξω απ' την περιοχή του τελειωμένου όλα τα ενδεχόμενα και όλες τις μάταιες πτήσεις, ρίχνοντας έξω τον εαυτό τους, ματαιώνοντας τον εαυτό τους, μη έχοντας έναρξη και τέρμα μες στην ακινησία της πλήρωσης, σφραγίζοντας την τέλεια κίνηση μέσα στην πλήρη ακινησία, σαν άγαλμα, σαν πλοίο ανάγλυφο που ταξιδεύει... ταξιδεύει...

Τα λουλούδια θα έχουν τελειωθεί επιστρέφοντας στην πλήρη τους πραγματικότητα και η δόξα τους θα είναι να δίνονται απροφάσιστα στο τέλειο βλέμμα σου...

Fedra V.