μωβ κορδέλλα...: Βασίλης Λογοθετίδης

Βασίλης Λογοθετίδης (1898- 20 Φεβρουαρίου 1960)

Αγαπημένος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου σε ρόλους του διεθνούς και ελληνικού ρεπερτορίου. Άνθρωπος μοναχικός, σεμνός με απόλυτα προσωπικό υποκριτικό ύφος.

Γεννήθηκε στο Μυριόφυτο της Α. Θράκης αλλά έζησε τα νεανικά του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου το 1916 εμφανίσθηκε για πρώτη φορά ως ερασιτέχνης ηθοποιός.

Το 1919 άρχισε την επαγγελματική του καριέρα δίπλα στη Μαρίκα Κοτοπούλη. Το 1946 δημιούργησε τον δικό του θίασο, υπηρετώντας τη νεοελληνική κωμωδία και φάρσα.

Έπαιξε σε περισσότερα από 200 ξένα θεατρικά έργα καθώς επίσης και σε περισσότερες από 110 ελληνικές κωμωδίες. Οι περισσότερες από τις θεατρικές επιτυχίες του μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη.

Ήταν από τους πρώτους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, όπου πρωτοεμφανίζεται το 1936, σε ταινίες που σχεδόν σε όλες πρωταγωνιστεί. Κορυφαία του στιγμή θεωρείται ο ρόλος του στο κωμικό δράμα του Γιώργου Τζαβέλα “Η Κάλπικη Λίρα” (1955), που διακρίθηκε διεθνώς. Η τελευταία κινηματογραφική του παρουσία ήταν το 1958 στην ταινία “Ένας ήρως με παντούφλες”.

Στις ταινίες του δημιούργησε μοναδικά τον τύπο του μικροαστού Έλληνα που βρίσκεται αντιμέτωπος με το κοινωνικό περιβάλλον.

Το 1957 ανέλαβε καλλιτεχνική περιοδεία στις ΗΠΑ με σκοπό τη καθιέρωση συστηματικής επαφής μεταξύ των θεάτρων όλων των χωρών της γης, δίνοντας παραστάσεις σε οκτώ πόλεις των ΗΠΑ όπου και θριάμβευσε. Κατά δε την υποδοχή του στη πόλη Πίτσμπουργκ, ο δήμαρχος της πόλης του παρέδωσε το χρυσό κλειδί της πόλης, τιμή που δεν έχει ξαναγίνει σε Έλληνα ηθοποιό. Ακριβώς σε αναγνώριση της συμβολής του αυτής για την πρόοδο της ελληνικής θεατρικής τέχνης και παρουσίας σε διεθνές κοινό, ο βασιλιάς Παύλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος.. Νωρίτερα (1952), είχε τιμηθεί και με το Έπαθλο Ξενόπουλου.

***

Ενδιαφέροντα περιστατικά :

Τον χειμώνα του ’42, ο Λογοθετίδης είναι σαράντα πέντε χρόνων και το θέατρο Κοτοπούλη ετοιμάζεται να ανεβάσει το έργο του Αλέκου Λιδωρίκη “Άνδρας – Γυναίκα - Διάβολος”. Ζητούν από τον Λογοθετίδη να παίξει το νεαρό εραστή.

“Εγώ, το νεαρό εραστή;” απορεί εκείνος. “Πώς στην ευχή θα παίξω το νεαρό εραστή και, μάλιστα, πλάι στον Μυράτ;”

“Εάν δεν μπορούσες, δεν θα σου το ζητούσα”, του λέει ο Λιδωρίκης.

Ο Λογοθετίδης επιμένει: “Βρε αδελφέ μου, εγώ θα παίξω τώρα τον ωραίο; Κι εγώ θα φάω στο τέλος τον Μυράτ;”

“Ναι, εσύ”, του απαντάει κατηγορηματικά ο Λιδωρίκης. “Βασίλη μου”, συνεχίζει, “η ομορφιά ενός άνδρα δεν βρίσκεται πάντα στο πρόσωπο. Βγαίνει πιο πολύ από την προσωπικότητα, από την ψυχική του λεβεντιά, από τη χαρά που αναδίνει, από την εξυπνάδα και από τη γνώση του ωραίου...”

Χρόνια αργότερα, ο Λιδωρίκης θα θυμόταν το περιστατικό και θα έλεγε: “Oταν του τα είπα όλα αυτά, με κοίταξε με εκείνο το πονηρό βλέμμα του και μου απάντησε, ‘Μωρέ τι μας λες’. Και το επόμενο πράγμα που έκανε ήταν να παίξει το ρόλο που του ζητούσαμε. Και όχι μόνο έπαιξε τον ωραίο, το χορευτή, τον εραστή, εκείνον που στο τέλος κερδίζει το κορίτσι. Μέσα από την επιτυχία του, εξασφάλισε και στο συγγραφέα ψωμί και νοίκι για τη μισή κατοχική εποχή. Αυτός ήταν ο Βασίλης”.

Τον Γενάρη του 1960, το Θέατρο Αθηνών ετοιμάζεται να γιορτάσει τις 150 παραστάσεις του έργου του Γ. Τζαβέλα, “Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα”. Είναι μεσημέρι και όλοι βρίσκονται στο γραφειάκι του θεάτρου, προσπαθώντας να συμφωνήσουν για τις κατάλληλες λέξεις στο κείμενο που θα συνοδεύσει την πανηγυρική αναγγελία.

Όταν φτάνουν στο επίθετο που θα χαρακτηρίσει τον Λογοθετίδη, η σύσκεψη παίρνει φωτιά. Ο θεατρώνης προτείνει “ο μεγάλος Λογοθετίδης”. Ο συγγραφέας λέει να βάλουν “ο άφθαστος Λογοθετίδης”. Και άλλες λέξεις πέφτουν στο τραπέζι, όπως “ο μοναδικός”, “ο κορυφαίος”, “ο ανεπανάληπτος”.

Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής κάθεται σιωπηλός σε μια γωνιά και τους ακούει ατάραχος. “Οχι”, τους λέει κάποια στιγμή έπειτα από ώρα. “Δεν θέλω τίποτε από όλα αυτά. Βάλτε απλώς ο Λογοθετίδης. Σκέτος”. Και αφού ευχαριστεί τους πάντες για τα καλά τους λόγια, σηκώνεται να φύγει.

Λένε για κείνον :

“Πολλοί ηθοποιοί αγάπησαν το νεοελληνικό θεατρικό έργο, αλλά κανένας δεν το αγάπησε ή δεν μπόρεσε να το αγαπήσει περισσότερο από τον Λογοθετίδη”, θα έγραφε ο συγγραφέας Γ. Ρούσσος.

Η καυστική πένα του Δ. Ψαθά, θα αποκάλυπτε μιαν άλλη όψη αυτής της αφοσίωσης: “Ναι, αγαπάει το νεοελληνικό έργο αλλά ο ίδιος είναι συμφορά για κάθε ευσυνείδητο συγγραφέα. Γιατί είναι αδύνατον να καταλάβει ο συγγραφέας εάν η επιτυχία οφείλεται στο έργο ή στον πρωταγωνιστή”.

Ο ίδιος είχε εκμυστηρευτεί σε φίλους του : "Θα ήθελα να πεθάνω στο θέατρο".

Γιατί το θέατρο ήταν το σπίτι του.

Αγαπημένες ταινίες :