Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων...

"....Τι ν' απόγιναν τα πουλιά των ψυχών μας;
Στην πλατιά πεδιάδα πέταξαν
Με τις ανελέητες κραυγές τους
Και την τρέλα τους, όμοια με σβούρες που αδιάκοπα γυρίζουν
Αυτά που πάθη μας ξυπνούν δεν έχουν τέλος
Τα μάτια κίτρινα και κόκκινα
Για τα μίση που ξεχάστηκαν
Οι ασάλευτες σημύδες
Ξαναμιλώ στη νύχτα
Στην ομίχλη που διαλύεται
Η αιωνιότητα είναι μια μέρα..."

Με κοίταξε με πρωτοφανή ένταση. Με βλέμμα καθαρό αλλά πυρετικό. Περίμενα ν' αρχίσει τις ερωτήσεις. Δεν είπε τίποτα. Πήρε το χέρι μου και το έσφιξε στο δικό της. Μείναμε έτσι δίχως να μιλάμε. Τα λόγια ήταν περιττά.


(απόσπασμα) 

Jean-Michel Guenassia


Fedra V.