"Είσαι το μυστικό το κέντημά μου - σε κείνο κει το φόρεμα ανύπαρκτος,
κι ωστόσο: όλα, καθρέφτης και τα αφηρημένα που ανθίζουνε σα λόγια
μεταξύ μας και με στολίζουν Σταχτοπούτα Μπωβαρύ,
γυναίκα του χαμού παρασυρμένη του κάθε του γκρεμού, σε τραγουδάω.
Κι αν έχει τύχει και με δώσανε στα ξένα,
αν τύχει και η μάνα μου μ΄αρνήθει,
μπορώ να υπολογίζω εις την εύνοιαν ανίας,
της ανομίας άνοια με πήρε - και πάω τραγουδώντας
κι ανεβοκατεβαίνω σκαλοπάτια όταν με φωνάζεις.
Εφτά οι σκάλες, κάνω τα μαλλιά μου.
Δέκα μαχαίρια στα πλευρά κι ένα στην πλάτη μου,
πισώπλατος ο έρωτας τη χτύπησε θα λένε κάποτε, άδικο που θα έχουν.
Ήρθα μονάχη, αλλά ήρθα - γιατί με φώναξε το χρώμα και το αίμα
σαν το φιογκάκι το δεμένο στα μαλλιά μου,
τόσο συμμαζεμένο το ποτάμι που με πήρε,
αλλιώς - το σιγανό αυτό ποτάμι να φοβάσαι,
φιδοπάει σαν της στριφογυρίστρας την κοτσίδα:
εδώ τα κορδελάκια, τα χτενάκια, φουρκέτες κι άλλα σύνεργα της λήθης,
σου λένε να με λύσεις σα δική σου.
Κτήμα και αγάπη και σαν πράγμα απ΄τη λάσπη,
πνοή με το φιλί σου να μου δώσεις.
Δε θέλω το θεό να με δικάσει - ως στέκομαι μπροστά σου μου αρκεύει:
να βλέπω τη χοάνη κάθε χάους, την αδειοσύνη της ζωής και της ψυχής μου,
ένα σουγιά που ξεδιπλώθηκε στ΄αλήθεια.
Μας έχουν οι κουλτούρες μαντρωμένους,
ένα καρβέλι όνειρο επιτάσσω,
το στήθος μου εμπρός όπως προτάσσω
και λέω του θεού μου, χτύπησέ με κι αμέσως, στην καρδιά μου.
Για να μην πούνε, πως πισώπλατα - πως άτιμα με βρήκες."
ΟΛΒΙΑ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ
artwork : W. T. Benda
Fedra V.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου