μια πληγή...

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια μικρή πληγή, στην πλάτη ενός γέρικου δέντρου, μέσα στο δάσος του καλοκαιριού. Είχε μεγάλα μάτια σαν τον ωκεανό, χείλη κόκκινα σαν την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο και όσο κι αν πονούσε μέσα στην μοναξιά της, δεν παραπονιόταν καθόλου.

Ήταν βλέπετε, μία από τις λίγες πληγές, που έχουν επιλέξει να ζουν ελεύθερες και ανεξάρτητες από τους αδύναμους ανθρώπους, έτσι δεν πλήγωνε κανέναν άλλο πέρα από τον μικρό, ευαίσθητο και ασήμαντο εαυτό της...

Η ιστορία της ξεκινάει από τότε που ένας ερωτευμένος νεαρός, χάραξε με τρόπο ζηλευτό το όνομα της αγαπημένης του, στον κορμό του δέντρου. Όμως κάποτε κατάλαβε πως δεν αγαπούσε πια την κοπέλα, επειδή κι εκείνη δεν τον αγαπούσε άλλο. Τότε, πήγε στο δάσος του καλοκαιριού και με διαβολεμένη μανία, προσπάθησε να εξαφανίσει το όνομά της.

Όταν ξεθύμανε αρκετά, έφυγε ευχαριστημένος κι ευτυχώς για εκείνον το μόνο που έμεινε από αυτή τη στενάχωρη ιστορία, ήταν μια κακάσχημη ουλή πάνω στον ταλαίπωρο κορμό, που δεν είχε καμιά διάθεση να ακολουθήσει τον απογοητευμένο νέο στις επόμενες του περιπέτειες.

Ύστερα ήρθε ο χρόνος, που τίποτα δεν του ξεφεύγει. Έφερε βροχές, ανέμους, ξηρασίες και με τα καπάτσα του χέρια, έδωσε στην ουλή ένα ιδιαίτερο σχήμα, μέρα με τη μέρα την έκανε όλο και πιο όμορφη. Μέχρι που όσοι την έβλεπαν, ποθούσαν να γίνει δική τους. Εκείνη όμως δεν ξεκολλούσε με τίποτα από το δέντρο, γιατί ήξερε καλά πως δεν ήταν για τα κότσια τους.

Ώσπου μια μέρα, έγινε αυτό που ήταν παντοτινή κρυφή ελπίδα της πληγής μας. Στάθηκε στη σκιά του δέντρου, ένας άνθρωπος τόσο όμορφος, καλός και δυνατός, που ήταν λες και πλάστηκε για να γίνει το ταίρι της.

"Έλα να με πάρεις!" του είπε.

Εκείνος, γενναίος όπως ήταν, άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά του και την καλοδέχτηκε φιλόξενα. Μόνο που ήταν λίγο πιο βαριά απ’ ότι υπολόγισε και αρχικά έχασε για λίγο την ισορροπία του. Όμως, χωρίς να πανικοβληθεί, στηρίχτηκε γερά στα πόδια του και ανάσανε.

"Ευτυχισμένος αυτός που αντέχει τις πληγές του!" είπε το σοφό, γέρικο δέντρο.

Ο άνθρωπος χαμογέλασε γλυκά και πήρε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, όπου έζησε καλά ως τα βαθιά γεράματα, μαζί με την πληγή του.

ΠΗΓΗ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

Fedra V.