One of “those” days...

Ξύπνησε πάλι κι αναρωτιόταν γιατί

Μεσημέρι

Πάλι έχασε τη μισή μέρα

Το κινητό πλάι της εξακολουθεί να χτυπάει

Την ψάχνουν και το σιχαίνεται – ή όχι;

Γυρίζει πλευρό

Αγκαλιάζει το μαξιλάρι – κρύο

Τα μάτια του στα μάτια της – κρύο

"Έχω πάρα πολλές δουλειές, πάρα πολλές δουλειές, ε και;"

Το πάπλωμα την προστατεύει απ’ όλους και όλα

Εεε όχι κι όλα ! οι σκέψεις της σκουλήκι  και πώς να το αποφύγει;

Πώς αδειάζει το μυαλό; Καμιά συνταγή;

Δυο φορές μέσα απ’ το ίδιο όνειρο δεν περνάμε

Γίναμε οι ήρωες ενός άπιαστου, ακατέργαστου ονείρου

Χειμερία νάρκη

Τι συναρπαστικό το μέλλον!

Αισιόδοξος τρόμος

Μια φυσαλίδα νερού – πού πάει πάλι κι αυτή;

Κρύβει τα μάτια της να μη την προδώσουν – σε ποιον;

Οικείο το σκοτάδι της κάμαρας

"Πότε θα πάψω να σκοτώνω τους νεκρούς;"

"Θέλω να ταϊσω πεταλούδες χρυσόσκονη"

Ο Χάρης ήθελε να γίνει δρακοντοκτόνος μα δεν μπόρεσε

Έτσι έγινε ποιητής

Νανουρίζει το μαξιλάρι της

"Τελικά, ίσως ένας βενετσιάνικος καθρέφτης πολύ θα ταίριαζε εκεί απέναντι - ή όχι;"

Πόση τέρψη μπορούν να δώσουν τα ασήμαντα;

Ηλιοτρόπια παντού

Πεθαίνει κανείς από πολλή αγάπη;

"Σ’ αγαπώ γιατί τα μάτια σου με σκοτώνουν"

Vae Victis!

Fedra V