Οι Εφτά Εαυτοί

Στην πιο ήσυχη ώρα της νύχτας, καθώς ήμουν ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος, οι εφτά εαυτοί μου κάθισαν μαζί και έτσι κουβέντιαζαν ψιθυριστά.  

Ο Πρώτος Εαυτός: 

Εδώ, σε αυτόν τον τρελό, κατοίκισα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να κάνω τίποτα παρά να ανανεώνω τον πόνο του την ημέρα και να ξαναδημιουργώ την θλίψη του τη νύχτα. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την μοίρα μου, και τώρα επαναστατώ.

Ο Δεύτερος Εαυτός: 

Η δικιά σου μοίρα είναι καλύτερη από την δικιά μου, αδελφέ, γιατί μου δόθηκε να είμαι ο χαρούμενος εαυτός αυτού του τρελού. Γελώ το γέλιο του και τραγουδώ τις χαρούμενες ώρες του, και με τριπλο-φτερωμένα πόδια χορεύω τις φωτεινότερες σκέψεις του. Εγώ θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην κουρασμένη μου ύπαρξη.

Ο Τρίτος Εαυτός: 

Και εγώ ο από αγάπη κυριαρχούμενος εαυτός, ο φλεγόμενος πυρσός του αχαλίνωτου πάθους και των φανταστικών επιθυμιών; Εγώ ο αρρωστημένος από αγάπη εαυτός είμαι που θα έπρεπε να επαναστατήσει εναντίον αυτού του τρελού.

Ο Τέταρτος Εαυτός: 

Εγώ, απ' όλους εσάς, είμαι ο πιο δυστυχισμένος, γιατί τίποτα δεν μου δόθηκε εκτός από απεχθές μίσος και καταστροφική αηδία. Εγώ είμαι, ο θυελλώδης εαυτός που γεννήθηκα στης μαύρες σπηλιές της Κόλασης, αυτός που θα έπρεπε να διαμαρτυρηθεί και να μην υπηρετεί αυτόν τον τρελό.

Ο Πέμπτος Εαυτός: 

Όχι, εγώ είμαι, ο σκεπτόμενος εαυτός, ο φαντασιόπληκτος εαυτός, ο εαυτός της πείνας και της δίψας, αυτός που είναι καταδικασμένος να τριγυρνά χωρίς ξεκούραση ψάχνοντας άγνωστα και όχι ακόμα δημιουργημένα πράγματα· εγώ είμαι, όχι εσείς, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω.

Ο Έκτος Εαυτός: 

Και εγώ, ο εργαζόμενος εαυτός, ο θλιβερός εργάτης, που με υπομονετικά χέρια και γεμάτα λαχτάρα μάτια, κάνω τις ημέρες εικόνες και δίνω νέες και αιώνιες μορφές στα άμορφα στοιχεία - εγώ είμαι, ο μοναχικός, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια σ' αυτόν τον ανήσυχο τρελό.

Ο Έβδομος Εαυτός:  

Πόσο περίεργο που όλοι σας θα έπρεπε να επαναστατήσετε ενάντια σ' αυτόν τον άνθρωπο, επειδή ο καθένας σας έχει μια προκαθορισμένη μοίρα να εκπληρώσει. Α! να μπορούσα να ήμουν σαν κάποιον από εσάς, ένας εαυτός με προαποφασισμένη μοίρα! Αλλά δεν έχω καμία, είμαι ο κάνω-τίποτα εαυτός, αυτός που κάθεται στο άλαλο, κενό τίποτα και ποτέ, ενώ εσείς είστε απασχολημένοι να ξαναδημιουργείτε ζωή. Εσείς είστε ή εγώ, γείτονες, που θα έπρεπε να επαναστατήσω;

Όταν ο έβδομος εαυτός μίλησε έτσι, οι άλλοι έξι τον κοίταξαν με οίκτο και δεν είπαν τίποτα άλλο· και καθώς η νύχτα πύκνωνε ο ένας μετά τον άλλο έπεσαν για ύπνο τυλιγμένοι σε μια νέα και χαρούμενη υποταγή.

Αλλά ο έβδομος εαυτός παρέμεινε να κοιτά και να παρατηρεί το τίποτα, το οποίο βρίσκεται πίσω απ' όλα τα πράγματα. 

KHALIL GIBRAN (1883-1931)



Fedra V.

 

σονέτο

Είτε γράφουμε είτε μιλάμε είτε απλώς κοιταζόμαστε

Πάντα απόντες είμαστε

Αυτό που είμαστε

Δε μεταγγίζεται σε λόγια ή σε βιβλίο

Η ψυχή μας βρίσκεται στο άπειρο μακριά

Όσο πολύ κι αν δίνουμε στη σκέψη μας τη θέληση

Να γίνει η ψυχή μας, να την κινήσει προς τα έξω

Οι καρδιές μας είναι ακόμα αμέτοχες

Του εαυτού μας γνώστες δεν είμαστε

Από ψυχή σε ψυχή να γεφυρωθεί δε γίνεται η άβυσσος

Με καμιά δεξιότητα του σκέπτεσθαι

Με καμιά απάτη του φαίνεσθαι

Στο βαθύτερο εγώ μας, είμαστε αγεφύρωτοι

Τη στιγμή που θα μπορούσαμε να εκστομίσουμε

Στη σκέψη μας την ύπαρξή μας

Είμαστε τ' όνειρο του εαυτού μας, ψυχές που αντιφεγγίζουν

Και ο καθένας για τον άλλο ονειρεύεται όνειρα άλλου.

σονέτο του Fernando Pessoa

Fedra V.

(αποσπασματικά)

Με βιασύνη εμπιστεύεσαι τις ιδέες μου
μη με προλάβουν πράγματα φοβερά
τις εμπιστεύομαι σε ανθρώπους που δεν με προσπέρασαν
προσφέρω το άγραφο κείμενο ώστε να υπάρξει
να μείνει στην ακοή αυτών των ανθρώπων

Σαν μια αγρύπνια σπάζει μέσα μου η μοίρα των ανθρώπων
κι ακριβώς μέσα μου τελειώνουν οι άνθρωποι

Συνορεύω γιατί ζωή είναι οι άλλοι
και η ζωή είναι όταν οι άλλοι σ’ ακουμπάν
γιατί η ψυχή φροντίζει για ότι είναι ανοιχτό
και το λυπάται και πάει όλα να τα κλείσει
να τα χωρέσει μέσα της και να τα προστατεύσει
γιατί η ψυχή μας είναι το παν
κι ο νους μια κούφια βέβηλη πράξη
τα παιδιά που τρέχουν και παίζουν στο δρόμο
κυλάν στον πλατύ δρόμο
σαν τρυφερό δάκρυ πάνω στο μάγουλο

Μια πληγωμένη νύχτα που ανέπνεε με κόπο
έσπασε ένα μπουκάλι λύπη εδώ
όσο περισσότερο ανθρώπινη είναι η μοίρα του ανθρώπου
τόσο πιο φοβερή είναι

Γνώση είναι μια απέραντη ερημιά της ψυχής

Ζωή σημαίνει πράξη
όμως στην εποχή μας βιώνουμε την εξάντληση
αυτές είναι οι οικογένειες των ανθρώπων

Ραγισματιές απ’ όπου μπαίνουν οι άνθρωποι στον κόσμο 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ


Fedra V.

 

One of “those” days...

Ξύπνησε πάλι κι αναρωτιόταν γιατί

Μεσημέρι

Πάλι έχασε τη μισή μέρα

Το κινητό πλάι της εξακολουθεί να χτυπάει

Την ψάχνουν και το σιχαίνεται – ή όχι;

Γυρίζει πλευρό

Αγκαλιάζει το μαξιλάρι – κρύο

Τα μάτια του στα μάτια της – κρύο

"Έχω πάρα πολλές δουλειές, πάρα πολλές δουλειές, ε και;"

Το πάπλωμα την προστατεύει απ’ όλους και όλα

Εεε όχι κι όλα ! οι σκέψεις της σκουλήκι  και πώς να το αποφύγει;

Πώς αδειάζει το μυαλό; Καμιά συνταγή;

Δυο φορές μέσα απ’ το ίδιο όνειρο δεν περνάμε

Γίναμε οι ήρωες ενός άπιαστου, ακατέργαστου ονείρου

Χειμερία νάρκη

Τι συναρπαστικό το μέλλον!

Αισιόδοξος τρόμος

Μια φυσαλίδα νερού – πού πάει πάλι κι αυτή;

Κρύβει τα μάτια της να μη την προδώσουν – σε ποιον;

Οικείο το σκοτάδι της κάμαρας

"Πότε θα πάψω να σκοτώνω τους νεκρούς;"

"Θέλω να ταϊσω πεταλούδες χρυσόσκονη"

Ο Χάρης ήθελε να γίνει δρακοντοκτόνος μα δεν μπόρεσε

Έτσι έγινε ποιητής

Νανουρίζει το μαξιλάρι της

"Τελικά, ίσως ένας βενετσιάνικος καθρέφτης πολύ θα ταίριαζε εκεί απέναντι - ή όχι;"

Πόση τέρψη μπορούν να δώσουν τα ασήμαντα;

Ηλιοτρόπια παντού

Πεθαίνει κανείς από πολλή αγάπη;

"Σ’ αγαπώ γιατί τα μάτια σου με σκοτώνουν"

Vae Victis!

Fedra V 

La Ballade of Lady and Bird

Bird: Lady?
Lady: Yes, bird?
Bird: It's cold
Lady: I know
Lady: Bird...I cannot see a thing
Bird: It's all in your mind
Lady: I'm worried
Bird: No one will come to see us
Lady: Maybe they come but we just don't see them What do you see?
Bird: I see what's outside
Lady: And what exactly is outside?
Bird: It's grown-ups
Lady: Well maybe if we scream they can hear us
Bird: Yeah, maybe we should try to scream
Lady: Ok, Bird
Lady & Bird: Heeeelp, Heeeelp!! Can you hear us now? Hello! Help! Hello, it's me...hey, can you see? Can you see me? I'm here... Nana, come and take us! Hello? Are you there? Hello?
Lady: I don't think they can hear us
Bird: I can hear you, lady
Bird: Do you want to come with me, lady?
Lady: Will you be nice to me Bird?
Lady: You're always nice to me because you're my friend
Bird: I try, but sometimes I make mistakes
Lady: Nana says we all make mistakes
Bird: Maybe we should scream more
Lady: Yes bird, let's scream more
Lady & Bird: Help! Help us! Come on! Help! Hello? Help! Hello? We're lost!
Lady: I don't think they can see us
Bird: Nobody likes us
Lady: But they all seem so big
Bird: Maybe we should just jump
Lady: What if we fall from the bridge and then nobody can catch us?
Bird: I don't know... let's just see what happens
Lady: Okay
Bird: Come with me
Lady: Shall we do it together?
Bird: Yeah
Lady & Bird: 1, 2, 3...AAAH!!
Bird: Lady?
Lady: Yes, bird?
Bird: It's cold
Lady: I know
Lady: Bird...I cannot see a thing
Bird: It's all in your mind

 

Fedra V.