Η Μαργαρίτα δεν έφτασε ποτέ...

Οι κάμαρες που αγαπηθήκαμε ταξιδεύουν μες στην ομίχλη,
η Μαργαρίτα ανάβει ένα κερί και κατεβαίνει τη σκάλα,

το παλιό σχολείο έκλεισε,
το φεγγάρι γράφει με κιμωλία πάνω στα τζάμια - κι αχ
πώς να σου φτάσει μια ζωή μέσα στο ατέλειωτο άγνωστο μιας νύχτας του φθινοπώρου,
κι η Μαργαρίτα κρατάει το αναμμένο κερί και κατεβαίνει τη σκάλα,
περνάει ανάμεσα στους νεκρούς της και μπαίνει στη ζωή της,
"είναι κανείς εδώ;" ρωτάει
και ξανά "είναι κανείς εδώ;",
καμιά απάντηση και θα περάσει πολύς καιρός - γιατί
κι η ποίηση είναι σαν μια εξομολόγηση, αργά τη νύχτα,
σ' ένα πρόσωπο που άξαφνα πέθανε
και μεις συνεχίζουμε να μιλάμε.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


Fedra V.