Μετά την αφή

Ξέρεις ο άνθρωπος άμα χάσει την αφή

του πεθαίνει.

Σκορπίζει ο έρωτας, γίνεται κάτι

σαν τη χρυσόσκονη

Και με τις πρώτες βροχές

διαλύονται τα χέρια σου

Το χάδι

νανούρισμα στην καρδιά

κι εκείνο το φιλί

σαν αναστεναγμός του αέρα

Θυμάσαι ύστερα

αλλά από τις αναμνήσεις 

λείπουν τα ρίγη

περισσεύει ο καημός στη νοσταλγία

ο χρόνος εκμηδενίζεται

έτσι ηττούνται οι αποστάσεις

κι είναι λες και τα έζησες

μονάχα για να τα θυμάσαι

Αλλ' όμως ό,τι έγινε

μονάχα έτσι θα μπορούσε να γίνει

Η τελευταία γουλιά

με μιαν απορία πίνεται

κι είναι ανεπανόρθωτα αργά

να ξαναρχίσεις

Αλλ' όμως ό,τι έγινε

μονάχα έτσι θα μπορούσε να γίνει.

Έτσι ακριβώς.

Κι αυτό είναι το θαύμα.

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

... χαρισμένο σε μιαν άνοιξη που άλλαξε τον κόσμο...
Fedra V.