Είμαι ατελής, ανάπηρος, εάν δεν έχω Άλλον -
είπε ο Ρουσσώ. Το νόημα της ζωής
αδυνατώ να εκφράσω. Μα αν δοθώ, ρισκάρω
να μην αρέσω, να απογοητεύσω
ν' απορριφθώ. Πώς γίνεται το τόσο επικίνδυνο
κι αιχμηρό να έχω ανάγκη, να μην μπορώ
να ηρεμήσω, να ξαποστάσω, βρε αδερφέ,
να νιώσω τη ζωή σαν αρμονία, σαν του ροδάκινου
το βάρος στο 'να χέρι: μεστό και ζουμερό,
βαρυβελούδινο, γεμάτο;
Η φύση η ανθρώπινη είναι Μοναχική -
ενίσταται ο Καντ. Ο μόνος λόγος που δέχομαι
να ονειρευτώ τον Άλλον είναι επειδή
έχει ανάγκη ο άνθρωπος να τον τιμούν,
κι ας είναι πλήρης μόνος, κι ας ξέρει πως στη σιωπή
μονάχα ξαποσταίνει.
Σ' ό,τι ταξίδια πήγα, απογοητεύτηκα.
Ακούστε με, τα ξέρω.
Κι αν κάναμε μια πονηριά, μικρή και σκανταλιάρα; -
είπε ο Ντε Σαντ. Γιατί να μη διαλέγουμε
με ποιους να συνδεθούμε και να φιλάμε
μονάχα κείνους που αποζητούνε τον δικό μας
τρόπο ζωής (άντε και κάποιους άλλους)
κι ας πάει να πνιγεί κι ο Άλλος
κι η επιδοκιμασία του;
Ιδέα δεν έχετε πώς σκέφτονται οι Άλλοι -
βροντοφωνάζει ο Χέγκελ ξαφνικά.
Για ποια συνύπαρξη μιλάτε, δε σας καταλαβαίνω.
Το θέμα φίλοι μου είναι ένα, κι έχει ως εξής:
ποιος υποτάσσει ποιον, τίνος τη παρουσία.
Δίχως κοινό, τίποτα να χωρίσουμε δεν έχουμε.
Δεν φτάνει να νικάς, μα να το φχαριστιέσαι.
Κάποια στιγμή ο Τσβετάν ξύπνησε μέσα στο άγχος.
Γιατί οι φιλόσοφοι συνομωτούν για να μας πείσουν
πως είναι ο άνθρωπος αγρίμι άπλαστο
που προσπαθεί να ισορροπήσει μάταια και
τις γωνίες του να χωρέσει μέσα στις κόγχες Άλλων;
Μα γιατί ήτανε φιλόσοφοι και άρα μόνοι...
γιατί ήταν άνδρες και άρα στρατιώτες...
γιατί ήταν βολεψάκηδες
κι απείρως ευκολότερο
να έχεις βάση το άτομο αντί για την ομάδα
- σκέφτηκε.
ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ ΓΛΥΝΙΑΔΑΚΗ
"Αστικά ερείπια"
Fedra V.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου