μοναχική παρτίδα

"Τίποτε και κανένας

δεν είναι εκτός παιχνιδιού"

Ακόμα κι εσύ

που κάθεσαι στο σταθμό ατάραχος

και κοιτάζεις την αμαξοστοιχία

μην τολμήσεις μετά

να σφυρίξεις ξέγνοιαστος

για την αφύλακτη διάβαση

Μας στοίχισε χρόνων ελπίδες

Κι όσο να ράβεις τώρα όνειρα

και προοπτικές

το σχέδιο - όσο να'ναι - πάει

προδόθηκε

Κι ας επιμένεις πως ήσουν

εκτός παιχνιδιού

Σ' αυτό το παιχνίδι - βλέπεις -

δεν επιτρέπεται να λες

"δεν παίζω"

Ακόμα κι αν δεν σε παίζουνε

μην κλαις

Και πάλι 

μέσα στο παιχνίδι είσαι

Σ' αυτό το παιχνίδι

δεν υπάρχει "εκτός"

μονάχα προσποίηση

ή εθελοτυφλία

Αλλ' όταν θα 'ρθει η ώρα

για να μαζέψεις τους νεκρούς

θα δεις ή δεν θα δεις

δεν έχει

- "μα", - "θα δούμε",

"μάλλον", - "ίσως"...

Κι αν είδες

σώθηκες

Αλλά αυτή την παρτίδα

την παίζεις και την παίρνεις

μόνος σου

Δεν γίνεται με άλλον.

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

Fedra V.

Πραγματικά δεν ξέρω...

Πώς μοιάζει να είσαι άνθρωπος;

ρώτησε το πουλί...

Πραγματικά δεν ξέρω

Μοιάζει να είσαι κατάδικος στο δικό σου δέρμα

αλλά να λαχταράς το άπειρο

να είσαι αιχμάλωτος σ' ένα ψίχουλο του χρόνου

αλλά να απλώνεις το χέρι για αιωνιότητα

να είσαι αβέβαιος χωρίς ελπίδα

κι ένας ανόητος της ελπίδας

να είσαι ένας κρύσταλλος παγετού

και μια χούφτα από ζεστασιά

να αναπνέεις τον αέρα

να πνίγεσαι άφωνος

να φλέγεσαι

και να έχεις μια φωλιά από στάχτες

να τρως ψωμί

αλλά να έχεις γιορτή όταν πεινάς

να πεθαίνεις χωρίς αγάπη

αλλά να αγαπάς πέρα από το θάνατο.

Όλα αυτά είναι αστεία, είπε το πουλί

πετώντας ανάλαφρα ψηλά στον ουρανό.

ΑΝΝΑ ΚΑΜΙΕΝΣΚΑ

Fedra V.

Μετά την αφή

Ξέρεις ο άνθρωπος άμα χάσει την αφή

του πεθαίνει.

Σκορπίζει ο έρωτας, γίνεται κάτι

σαν τη χρυσόσκονη

Και με τις πρώτες βροχές

διαλύονται τα χέρια σου

Το χάδι

νανούρισμα στην καρδιά

κι εκείνο το φιλί

σαν αναστεναγμός του αέρα

Θυμάσαι ύστερα

αλλά από τις αναμνήσεις 

λείπουν τα ρίγη

περισσεύει ο καημός στη νοσταλγία

ο χρόνος εκμηδενίζεται

έτσι ηττούνται οι αποστάσεις

κι είναι λες και τα έζησες

μονάχα για να τα θυμάσαι

Αλλ' όμως ό,τι έγινε

μονάχα έτσι θα μπορούσε να γίνει

Η τελευταία γουλιά

με μιαν απορία πίνεται

κι είναι ανεπανόρθωτα αργά

να ξαναρχίσεις

Αλλ' όμως ό,τι έγινε

μονάχα έτσι θα μπορούσε να γίνει.

Έτσι ακριβώς.

Κι αυτό είναι το θαύμα.

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

... χαρισμένο σε μιαν άνοιξη που άλλαξε τον κόσμο...
Fedra V.

Φιλόσοφοι της Πολυθρόνας ή Το Όνειρο του Τοντορόφ

Είμαι ατελής, ανάπηρος, εάν δεν έχω Άλλον -

είπε ο Ρουσσώ. Το νόημα της ζωής

αδυνατώ να εκφράσω. Μα αν δοθώ, ρισκάρω

να μην αρέσω, να απογοητεύσω

ν' απορριφθώ. Πώς γίνεται το τόσο επικίνδυνο

κι αιχμηρό να έχω ανάγκη, να μην μπορώ

να ηρεμήσω, να ξαποστάσω, βρε αδερφέ,

να νιώσω τη ζωή σαν αρμονία, σαν του ροδάκινου

το βάρος στο 'να χέρι: μεστό και ζουμερό,

βαρυβελούδινο, γεμάτο;

Η φύση η ανθρώπινη είναι Μοναχική -

ενίσταται ο Καντ. Ο μόνος λόγος που δέχομαι

να ονειρευτώ τον Άλλον είναι επειδή

έχει ανάγκη ο άνθρωπος να τον τιμούν,

κι ας είναι πλήρης μόνος, κι ας ξέρει πως στη σιωπή 

μονάχα ξαποσταίνει.

Σ' ό,τι ταξίδια πήγα, απογοητεύτηκα.

Ακούστε με, τα ξέρω.

Κι αν κάναμε μια πονηριά, μικρή και σκανταλιάρα; -

είπε ο Ντε Σαντ. Γιατί να μη διαλέγουμε

με ποιους να συνδεθούμε και να φιλάμε

μονάχα κείνους που αποζητούνε τον δικό μας

τρόπο ζωής (άντε και κάποιους άλλους)

κι ας πάει να πνιγεί κι ο Άλλος

κι η επιδοκιμασία του;

Ιδέα δεν έχετε πώς σκέφτονται οι Άλλοι -

βροντοφωνάζει ο Χέγκελ ξαφνικά.

Για ποια συνύπαρξη μιλάτε, δε σας καταλαβαίνω.

Το θέμα φίλοι μου είναι ένα, κι έχει ως εξής:

ποιος υποτάσσει ποιον, τίνος τη παρουσία.

Δίχως κοινό, τίποτα να χωρίσουμε δεν έχουμε.

Δεν φτάνει να νικάς, μα να το φχαριστιέσαι.

Κάποια στιγμή ο Τσβετάν ξύπνησε μέσα στο άγχος.

Γιατί οι φιλόσοφοι συνομωτούν για να μας πείσουν

πως είναι ο άνθρωπος αγρίμι άπλαστο

που προσπαθεί να ισορροπήσει μάταια και

τις γωνίες του να χωρέσει μέσα στις κόγχες Άλλων;

Μα γιατί ήτανε φιλόσοφοι και άρα μόνοι...

γιατί ήταν άνδρες και άρα στρατιώτες...

γιατί ήταν βολεψάκηδες

κι απείρως ευκολότερο

να έχεις βάση το άτομο αντί για την ομάδα

- σκέφτηκε.

ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ ΓΛΥΝΙΑΔΑΚΗ

"Αστικά ερείπια"

Fedra V.

αιωνιότητα

”Μην ακούω ανοησίες για ερωτική αιωνιότητα. Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. 
Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο – γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες – αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα."


ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ,  "Επάγγελμα πόρνη"



Fedra V.



 

Μελίνα

H 6η Μαρτίου, ημέρα θανάτου της Μελίνας Μερκούρη, έχει ορισθεί από την UNESCO ως Παγκόσμια Ημέρα Πολιτισμού κατά την οποία απονέμεται το Βραβείο “Μελίνα Μερκούρη” ως βραβείο πολιτιστικής προσφοράς. Δίνεται από το 1997 και κάθε δύο χρόνια σε ανθρώπους ή οργανισμούς για την προσπάθειά τους να διασωθούν μνημεία πολιτισμού της ανθρωπότητας.

"Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας. Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας”. 

 

“Δεν πίστεψα ποτέ ότι τελειώνω με την ζωή. Αυτό που ξέρω είναι ότι είμαι πάτσι με την ζωή, ότι υπέφερα εξίσου και χάρηκα”.  

“... η Ελλάδα αξίζει να ζήσει και θα ζήσει... έχω εμπιστοσύνη σ’ αυτό τον τεράστιο λαό που ξέρει να επιζεί και που ξέρει να γλεντάει και να κλαίει ….”

- Δε θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία...

Blanche DuBois (A Streetcar Named Desire by Tennessee Williams)

Alexandra Del Lago (Sweet Bird of Youth by Tennessee Williams)

- Η οθόνη είναι ένας ολοκάθαρος καθρέφτης. Ξέρεις κάτι που το λένε γκρο πλαν; Η μηχανή προχωράει, προχωράει κι εσύ στέκεσαι ασάλευτος και το κεφάλι σου, το πρόσωπο σου, παγιδεύονται στο κάδρο της φωτογραφίας, λουσμένα στο φως, κι ολόκληρη η τρομακτική ιστορία της ζωής σου ουρλιάζει την ώρα που χαμογελάς...

- Η πιο μεγάλη σοφία είναι να ξέρεις πότε ακριβώς πρέπει να φύγεις. Εγώ το ήξερα. Κι έφυγα τότε που έπρεπε. Πού; Σ' εκείνο το νεκρό πλανήτη, το φεγγάρι... δεν υπάρχει άλλο μέρος για ν' αποτραβηχτείς από μια τέχνη...

Fedra V.