...μη μου ξεραθούν οι λέξεις...

Κάθε βράδυ με βάζεις σιωπηλά, μόνο μ’ ένα νεύμα,
να σου φτιάχνω παραμύθια.

Τεντώνομαι στις μύτες των ποδιών

να φτάσω το αλεύρι, τη ζάχαρη, τ’ αρώματα.

Μετά ανακατεύω καλά όλα τα υλικά.

Βάζω το ζυμάρι σε σακουλάκι που κλείνει ερμητικά
μη μου ξεραθούν οι λέξεις.

Εσύ χαμογελάς σαν παιδί και περιμένεις
να ψηθεί το ζυμάρι να το γευτείς.
Κουλουράκια σε σχήμα παραμυθιού.

Απόψε μου ζήτησες να σου διηγηθώ το παραμύθι που ζύμωσα πριν λίγο,
μα να μην είμαι ακίνητη είπες.
Να κουνάω μαζί τα χέρια και τα πόδια μου
και σε κάθε αγκάθι που θα μπήγεται στη φτέρνα μου
να βγάζω και μια μικρή κραυγή.

Και στο τέλος, ψιθύρισες:

"Μόνο κουλουράκια σε σχήμα παραμυθιού
να φτιάχνεις, με λίγα αγκαθάκια για στόλισμα"

ΕΛΕΝΗ ΣΙΩΖΟΥ


Fedra V.