Norman Rockwell (1894-1978)
Ο ζωγράφος που, όσο κανείς, έπιασε την ψυχή της μεσοαστικής Αμερικής, ιδίως την περίοδο που κάθε τι αμερικανικό ήταν επιθυμητό (1935-1960). Από τον «βαθύ» 20ό αιώνα έρχεται ο
Ρόκγουελ με εικόνες που έχουν κατηγορηθεί για υπερχείλιση συναισθηματισμού. Ανέκαθεν, η διανόηση τον σνόμπαρε, αλλά ο Ρόκγουελ απέδειξε ότι έχει αντοχή στον χρόνο και ότι τελικά αυτό που επιθυμεί ο «μέσος άνθρωπος» είναι πιο ισχυρό από αυτό που θέλει η ελίτ.
Ρόκγουελ με εικόνες που έχουν κατηγορηθεί για υπερχείλιση συναισθηματισμού. Ανέκαθεν, η διανόηση τον σνόμπαρε, αλλά ο Ρόκγουελ απέδειξε ότι έχει αντοχή στον χρόνο και ότι τελικά αυτό που επιθυμεί ο «μέσος άνθρωπος» είναι πιο ισχυρό από αυτό που θέλει η ελίτ.
Οι αναφορές στον διεθνή Τύπο συσχετίζουν τώρα τον Νόρμαν Ρόκγουελ όχι πλέον με τη μηλόπιτα της γιαγιάς, τους προσκόπους και την ανέφελη αγία οικογένεια, αλλά με μια νέα ανάγνωση ενός φαινομενικά, μόνο, αθώου κόσμου.
Ο Σπίλμπεργκ λέει ότι μαγεύεται από την αφηγηματική δεινότητα του Ρόκγουελ και την ικανότητά του να μπλέκει τη φαντασία, ξυπνώντας ό,τι πιο στέρεο και βαθύ ενώνει τους ανθρώπους. «Για μένα», λέει από τη μεριά του ο Λούκας, «το πιο σημαντικό στον Ρόκγουελ είναι το ταλέντο του να εικονογραφεί τη συμπόνοια και την αγάπη για τον κόσμο».
Πέρα από τα νοήματα και τους συνειρμούς που γεννιούνται στον καθένα, είναι και η αισθητική του αφοπλιστικού ρεαλισμού, που αφήνει όμως απέξω την ασχήμια του κόσμου. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Ρόκγουελ φιλτράροντας την ομορφιά της καθημερινότητας γίνεται άθελά του ένας ήρωας της ουτοπίας που έχει ανάγκη η εποχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου