οι αναμνήσεις ερείδονται σε μια συγχορδία γυμνών χρωμάτων...
όλα επιτάφιες ομορφιές σαν τα κρύα φώτα της πόλης...
*
"γινήκαμε ήρωες ενός τεφρόμαυρου, άπιαστου,
ακατέργαστου ονείρου" έγραφες...
"Και το άπιαστο όνειρο,
τι προσκλητήριο του νου σε κατασκευές χωρίς
αντίκρισμα
σε διαδρομές παραπλανητικές
σε ήχους σιωπηλούς εκρηκτικούς
σε έρωτες σχισμένους και ξανακολλημένους
άτακτα.
Κι εγώ,
ακαταπόνητος, σαν σε οπτασιασμό,
να με ματώνουνε τα αγκάθια απ' τα βατόμουρα
του Σεπτέμβρη..."
*
δύο χρόνια μετά...
ασφαλής στη μνήμη Του, όμως πόσο μας λείπεις, Χάρη Αγαπημένε...
Fedra V.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου