Είναι οι τελευταίες λέξεις, αληθινά οι τελευταίες. Ή οι ψίθυροι.

Έρχονται οι ψίθυροι, το ξέρω καλά αυτό. Όχι, ούτε καν αυτό.

Μιλάς για ψιθύρους, για μακρινές φωνές, για όσο μπορείς να μιλάς.

Μιλάς για αυτά πριν και μιλάς για αυτά μετά. Κι άλλα ψέμματα.

Θα είναι η σιωπή, αυτή που δεν κρατά, που θα ξοδέψω ακούγοντας, που θα ξοδέψω περιμένοντας, για να σπάσει, για να την σπάσει η φωνή.

Ίσως δεν υπάρχει άλλη, δεν ξέρω. Δεν αξίζει τον κόπο, αυτό μόνο ξέρω.

Δεν είναι εγώ, αυτό μόνο ξέρω. Δεν είναι δική μου.

Είναι η μόνη που είχα ποτέ; Ψέμματα.

Πρέπει να είχα την άλλη, αυτήν που διαρκεί, αλλά δεν διάρκεσε.

Δεν καταλαβαίνω.

Δηλαδή, διάρκεσε. Ακόμα διαρκεί. Ακόμα μέσα της είμαι.

Άφησα τον εαυτό μου πίσω στα χέρια της.

Με περιμένει εκεί.

Όχι, εκεί δεν περιμένεις, εκεί δεν ακούς.

Δεν ξέρω. Ίσως είναι όλα ένα όνειρο.

Θα με εξέπληττε αυτό.

Θα ξυπνήσω, στη σιωπή, και δεν θα ξανακοιμηθώ ποτέ.

Θα είναι εγώ;

Ή θα ονειρευτώ, πάλι θα ονειρευτώ, θα ονειρευτώ μια σιωπή, μια ονειροσιωπή γεμάτη ψιθύρους, δεν ξέρω, όλα αυτά είναι λέξεις, και δεν θα ξυπνήσω ποτέ όλα λέξεις, τίποτε άλλο δεν υπάρχει.

Πρέπει να συνεχίσεις, αυτό μόνο ξέρω.

Θα σταματήσουν, το ξέρω καλά. Το νιώθω.

Θα με εγκαταλείψουν.

Θα είναι η σιωπή, λίγες καλές στιγμές.  Ή θα ναι δική μου;

Αυτή που κρατάει, που δεν κράτησε, που κρατά ακόμα; Θα είναι εγώ;

Πρέπει να συνεχίσεις. Δεν μπορώ να συνεχίσω.

Πρέπει να συνεχίσεις. Θα συνεχίσω.

Πρέπει να λες λέξεις, για όσο υπάρχουν λέξεις, ώσπου να με βρουν, ώσπου να με πουν.

Παράξενος πόνος, παράξενη αμαρτία.

Πρέπει να συνεχίσεις.

Ίσως έχει ήδη γίνει. Ίσως με έχουν ήδη πει.

Ίσως με κουβάλησαν στο κατώφλι της ιστορίας μου πριν απ' την πόρτα που ανοίγει στην ιστορία μου. Θα με εξέπληττε, αν άνοιγε.

Θα είναι εγώ; Θα είναι η σιωπή, εκεί που είμαι;

Δεν ξέρω, ποτέ δεν θα ξέρω. Στη σιωπή δεν ξέρεις.

Πρέπει να συνεχίσεις.

Δεν μπορώ να συνεχίσω.

Θα συνεχίσω...

SAMUEL BECKETT, "Ο Ακατανόμαστος"

(ph. "The Blackbird", by Mitar Terzic)

Fedra V.