στο αρχαίο περιβόλι με τον παππού

Τα μαλακά του χέρια με κρατούσαν σε απόσταση

όταν έπεφτα πάνω του για αγκαλιά

είχε ζάχαρο, βλέπετε, και η γλύκα απαγορευόταν.

Τον κοίταζα εκστατική να κάνει ενέσεις ινσουλίνης.

Μετά φορούσαμε οι δυο μας ψάθινα καπέλα και

βαδίζαμε στην επικράτειά του.

Εγώ ο στρατός σου, παππού,

με την τσάπα στον ώμο

σε κατάσταση χάριτος

στου περιβολιού την απέραντη χώρα

με τις μανταρινιές και τα πορτοκαλένια δέντρα

να ορίσουμε τους δρόμους του νερού.

Υγρασία που φτάνει ως τις μέρες μας

ξέρω τι σου λέω

καθώς μετακινώ το χώμα να διαβεί το ρυάκι

μικρές τεχνητές λίμνες, παππού.

Ολοστρόγγυλες

σαν τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας

θα αναληφθεί το αρχαίο περιβόλι.

Είναι τώρα σε άλλο χρόνο

ο χώρος δεν υπάρχει

άγνωστα ακίνητα ανάσκαψαν τα ίχνη της πορείας μας

σπιτάκια ξένα

στριμώχνονται, φυτρώνουν, οι ρίζες τους ξεθεμελιώνουν

το χτήμα.

Εγώ έχω καταταγεί από τότε, ξέρεις

συνεχίζω να ποτίζω

δεν έφυγα ποτέ.

ΠΟΛΥ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗ, "Το αλφαβητάρι των πουλιών" 

Fedra V.