όριο...

από την ποιητική συλλογή "ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ"

Ι.

Είναι μια λύπη που στάζει μέσα μου

Με το μαύρο μελάνι της

Ζωγραφίζει βροχή

Κι όλο μεγαλώνει το χάος

Ανάμεσα στις ματιές μας

Κι όλο οι παλάμες

Ιδρώνουν από εκείνο που λείπει

Ένας νεκρός φωτισμός

Διαγράφει στιγμές

Σε κάτι χαμένα φωνήεντα

Που είχαν σωθεί για ώρα ανάγκης

Όλα σβήνουν σαν ίχνη

Που τρομάζουν το πριν

Κανείς δεν χωράει εδώ

Όμως αν φύγεις

Μην ξεχάσεις να φορέσεις 

Το παιδικό σου χαμόγελο

Εκείνο που κάνει αδιάβροχο τον πόνο

Τώρα όλες μου οι σιωπές

Έγιναν νύχτα στα χέρια σου

ΙΙ.

Κανείς δεν χωράει εδώ

Ούτε η ξαφνική γενναιοδωρία

Αυτής της άνοιξης

Που κουκουλωμένη

Σαν φάντασμα στα σκαλιά

Μοιάζει με ακάλεστο επισκέπτη

Στο σιωπητήριο του ήλιου

Καλά το λες κανείς

Μιλώντας για αυτούς βέβαια

Το άρρωστο είδος

Των κλόουν της ιστορίας

Που μαθημένοι σε μοναδικά ψέματα

Εκτελούν κάθε βράδυ 10 - 12μμ

Το ίδιο βαρετό νούμερο

Στο τσίρκο της πόλης

Με κόκκινα απαγορευμένα μάτια

Κανείς δεν δηλώνει παρών

Εκτός από τους απόντες

Τους ρακένδυτους λαθρεπιβάτες

Του μέλλοντος

Εσένα 

Εμένα

Κι αυτόν εδώ

Τον πολλά υποσχόμενο κόσμο

Που χωρίς εμάς

Δείχνει πάλι

Να απουσιάζει απ' τις αρχές του

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ - ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ

Fedra V.