Τι παράξενος τρόπος να είσαστε νεκροί.
Οποιοσδήποτε θα έλεγε πως δεν είσαστε.
Αλλά πράγματι είσαστε νεκροί.
Επιπλέετε μηδενικά πίσω από κείνη τη μεμβράνη που, αιωρούμενη μεταξύ ζενίθ και ναδίρ, πηγαίνει κι έρχεται από λυκόφωτο σε λυκόφωτο, πάλλοντας μπροστά στο ηχηρό κουτί μιας πληγής που δεν σας πονάει.
Σας λέω, λοιπόν, πως η ζωή είναι στον καθρέφτη και πως εσείς είσαστε το πρωτότυπο, ο θάνατος.
Ενώ το κύμα πάει, ενώ το κύμα έρχεται, πόσο ατιμώρητα είναι κανείς νεκρός.
Μόνον όταν τα νερά σπάνε στις άκρες αντιμέτωπα και διπλώνουν και διπλώνουν, τότε μεταμορφώνεστε και πιστεύοντας πως πεθαίνετε, αντιλαμβάνεστε την έκτη χορδή που δεν είναι πια δική σας.
Είσαστε νεκροί, χωρίς να έχετε ζήσει ποτέ πριν.
Οποιοσδήποτε θα έλεγε πως, μη όντας τώρα, υπήρξατε σε άλλον καιρό.
Αλλά στην ουσία, εσείς είσαστε τα πτώματα μιας ζωής που δεν υπήρξε ποτέ.
Θλιβερή μοίρα.
Να μην έχετε υπάρξει παρά μόνο νεκροί.
Να είσαστε ξερό φύλλο που ποτέ του δεν ήταν πράσινο.
Ορφάνια ορφάνιας.
Κι ωστόσο οι νεκροί δεν είναι, δε γίνεται να είναι πτώματα μιας ζωής που ακόμα δεν έζησαν. Αυτοί πέθαναν πάντα από ζωή.
Είσαστε νεκροί.
CESAR ABRAHAM VALLEJO MENDOZA
από τη συλλογή του Τρίλθε (1922), σε μετάφραση Ρήγα Καππάτου
(ph. a city in motion by Mario Bellusi)
Fedra V.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου