I took one Draught of Life

I took one Draught of Life - 

I'll tell you what I paid - 

Precisely an existence - 

The market price, they said. 

They weighed me, Dust by Dust - 

They balanced Film with Film, 

Then handed me my Being's worth - 

A single Dram of Heaven!

EMILY DICKINSON

artwork : "The Girl I Left Behind Me" by Eastman Johnson




Fedra V.

το παραμύθι της χαράς

(Μια πανέμορφη τριανταφυλλιά κι ένα δύσμορφο τέρας κάτω από το δέντρο του ήλιου)

Τριανταφυλλιά: Θα μπορούσες να γράψεις κάτι για μένα;

Τέρας: Ό,τι θες, τριανταφυλλιά μου...

Τριανταφυλλιά: Θα ήθελα κάτι το εύθυμο.

Τέρας: Μα δεν ξέρω αν...

Τριανταφυλλιά: Εσύ; Μα γράφεις τόσο όμορφα!

Τέρας: Δεν ξέρω να γράφω αλλιώς... Δεν κάνω καμιά προσπάθεια... Απλώς καταγράφω τις σκέψεις μου...

Τριανταφυλλιά: Τόσο όμορφες σκέψεις σ' ένα τόσο...

Τέρας: ...άσχημο κορμί...

Τριανταφυλλιά: Μην το λες αυτό… Αφού ξέρεις πόσο...

Τέρας: Ναι, ξέρω… Όμως είναι η αλήθεια...

Τριανταφυλλιά: Μην πιστεύεις στην αλήθεια… Κοίτα μόνο την ομορφιά.

Τέρας: (κοιτάζοντάς την) Μόνο αυτήν κοιτάζω...

Τριανταφυλλιά: Λοιπόν :

Τέρας: Θέλεις κάποιο θέμα;

Τριανταφυλλιά: Δε μ' ενδιαφέρει το θέμα, σημασία έχει να είναι εύθυμο.

Τέρας: Καλώς...

Τριανταφυλλιά: Σκέφτηκες ήδη κάτι;

Τέρας: Νομίζω πως ναι...

Τριανταφυλλιά: Πες μου, πες μου...

Τέρας: Ντρέπομαι...

Τριανταφυλλιά: Μα γιατί;

Τέρας: Διότι σ' αυτήν την ιστορία είμαι όμορφος...

Τριανταφυλλιά: Θα είναι σίγουρα εύθυμη εφόσον η αρχή είναι αστεία!

Τέρας: Τότε άκου την ιστορία μου... Καθόμουν κάτω από ένα δέντρο...

Τριανταφυλλιά: (δείχνει το δέντρο) Σαν αυτό;

Τέρας: Ναι, ακριβώς το ίδιο! (κάθεται κάτω από το δέντρο.) Καθόμουν έτσι λοιπόν... Ήμουν σιωπηλός σαν το βράχο και ξαφνικά άκουσα παιδιά να φωνάζουν. Έπαιζαν μαζί κι ήταν χαρούμενα ώσπου να με δουν...

Τριανταφυλλιά: Τι έγινε εκείνη τη στιγμή;

Τέρας: Η ομορφιά μου τους προκάλεσε...

Τριανταφυλλιά: Αυτό είναι πραγματικά απίστευτο!

Τέρας: Κι όμως ζήλεψαν τα ρούχα μου κι άρχισαν να τα σχίζουν. Τα έβλεπα που γελούσαν και χαιρόταν η ψυχή μου. Στο τέλος ήμουν γυμνός σαν τον ήλιο...

Τριανταφυλλιά: Τι κρίμα που δεν είδα αυτή τη σκηνή! Και τι έγινε μετά;

Τέρας: Το κορμί μου τράβηξε την προσοχή τους... Δεν άντεχαν τόση ομορφιά!

Τριανταφυλλιά: Αυτό δε μου συνέβη ποτέ... Και τι έκαναν;

Τέρας: Άρχισαν να μου πετούν πέτρες...

Τριανταφυλλιά: Τα παιδιά;

Τέρας: Τα παιδιά δεν ξέρουν...

Τριανταφυλλιά: Σωστά! Εσύ όμως δε μιλούσες;

Τέρας: Όχι, ήθελα να το χαρούν... Πρώτα μάτωσαν τον ήλιο όμως ακόμα και λαβωμένος ήταν όμορφος. Σταμάτησαν να πετούν τις πέτρες μόνο όταν έγινε γαλάζιος και έπεσε.

Τριανταφυλλιά: Δεν πόνεσες;

Τέρας: Οι ήρωες των παραμυθιών δεν πονούν!

Τριανταφυλλιά: (γελώντας) Για μια στιγμή ξέχασα ότι ήταν παραμύθι...

Τέρας: Με τα λόγια ξέχασες την ασχήμια μου...

Τριανταφυλλιά: Έχεις δίκιο είμαι κουτή… Συνέχισε το παραμύθι σου...

Τέρας: Τα παιδιά έφυγαν χαρούμενα... Είχαν αφήσει πίσω τους τα γαλάζιο ήλιο, τη σπασμένη ομορφιά κάτω από το δέντρο που λύγισε πάνω μου.

Τριανταφυλλιά: Δεν ήξερα πόσο στοίχιζε η χαρά...

Τέρας: Κανείς δεν ξέρει γι' αυτό την αναζητά!

Τριανταφυλλιά: Εγώ σου ζήτησα τη χαρά και μου έδωσες την ανθρωπιά.

Τέρας: Οι άνθρωποι δεν άφησαν τίποτα άλλο στα τέρατα... Συγγνώμη, Τριανταφυλλιά μου...

Ν. ΛΥΓΕΡΟΣ

artwork by Michael Cheval

Fedra V.

Alone...

Ένας αγαπημένος "καταραμένος" που παραδίδεται στους εσωτερικούς του δαίμονες και ονειρεύεται όσα κανείς θνητός δεν τολμά να ονειρευτεί...

'All that we see or seem Is but a dream within a dream.'

From childhood's hour I have not been 
As others were; I have not seen 
As others saw; I could not bring 
My passions from a common spring. 
From the same source I have not taken 
My sorrow; I could not awaken 
My heart to joy at the same tone; 
And all I loved, I loved alone. 
Then- in my childhood, in the dawn 
Of a most stormy life- was drawn 
From every depth of good and ill 
The mystery which binds me still: 
From the torrent, or the fountain, 
From the red cliff of the mountain, 
From the sun that round me rolled 
In its autumn tint of gold, 
From the lightning in the sky 
As it passed me flying by, 
From the thunder and the storm, 
And the cloud that took the form 
(When the rest of Heaven was blue) 
Of a demon in my view. 

EDGAR ALLAN POE 

(19 Ιανουαρίου 1809 - 7 Οκτωβρίου 1849)

Μόνος

Από την πρώτη μου στιγμή, εγώ δεν ήμουν σαν παιδί
Όπως οι άλλοι - δεν έβλεπα
Όπως οι άλλοι - δεν έβγαιναν
Τα πάθη μου από πηγή συνηθισμένη.
Από τέτοια κοινή πηγή εγώ τη θλίψη δεν αντλούσα
Ούτε και την καρδιά μου να ξυπνώ
Στον τόνο της χαράς μπορούσα.
Κι ό,τι αγαπούσα, μόνος το αγαπούσα.
Τότε - παιδί ακόμα - στην αυγή
Μιaς όλο θύελλες ζωής - ξεπήδησε
Απ' τα βάθη του καλού και του κακού
Ένα μυστήριο που και σήμερα δεσμώτη με κρατά
Από τον χείμαρρο ή από την κρήνη
Απ’του βουνού τον κόκκινο γκρεμό
Από τον ήλιο που ολόγυρά μου έκανε δίνη
Στη φθινοπωρινή του χρυσαφένια ανταύγεια
Από την αστραπή στον ουρανό
Καθώς πετώντας με προσπέρασε -
Από την καταιγίδα και τον κεραυνό
Κι από το σύννεφο που πήρε μια μορφή
('Oταν γαλάζιοι ήταν κατά τ’άλλα οι Ουρανοί)
Στα μάτια μου δαιμονική.


(μετάφραση Λητώ Σεϊζάνη)

Fedra V.

...χωρίς τίτλο...

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου

χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;

Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου

όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου

όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα

μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.

Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα

να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη

μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Fedra V.

το χρυσό μυαλό

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί που είχε χρυσό μυαλό. Οι γονείς του το ανακάλυψαν τυχαία όταν τραυματίστηκε στο κεφάλι και άρχισε να τρέχει χρυσάφι αντί για αίμα.

Μετά απ' αυτό άρχισαν να το προσέχουν πολύ και δεν το άφηναν να παίζει με τα άλλα παιδιά γιατί φοβούνταν μην το ληστέψουν. Όταν το παιδί μεγάλωσε και ήθελε να βγει στον κόσμο, η μητέρα του τού είπε: "Έχουμε κάνει τόσο πολλά για σένα που θα πρέπει να μας αφήσεις να μοιραστούμε τα πλούτη σου".

Ο γιος της τότε έβγαλε ένα μεγάλο κομμάτι χρυσού από το μυαλό του και το έδωσε στη μητέρα του. Μετά άρχισε να ζει πλουσιοπάροχα μαζί με ένα φίλο του, ο οποίος όμως μια νύχτα τον λήστεψε κι έφυγε.

Μετά απ' αυτό ο άνδρας αποφάσισε να κρύβει το μυστικό του και να ψάξει να βρει μια δουλειά, γιατί τα αποθέματα χρυσού είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν. Μια μέρα ερωτεύτηκε ένα πανέμορφο κορίτσι. Τον αγαπούσε κι εκείνη, αλλά όχι περισσότερο από τα πανέμορφα ρούχα που της χάριζε τόσο απλόχερα. Την παντρεύτηκε και ήταν πολύ ευτυχισμένος, αλλά δυο χρόνια αργότερα αυτή πέθανε κι εκείνος ξόδεψε όλα τα υπόλοιπα πλούτη του για την κηδεία της, που ήθελε να είναι μεγαλοπρεπής.

Κάποια μέρα, ενώ σερνόταν στους δρόμους, αδύναμος, φτωχός και δυστυχισμένος, είδε ένα υπέροχο ζευγάρι μπότες που θα ήταν τέλειο για τη γυναίκα του. Ξέχασε ότι αυτή είχε πεθάνει - ίσως γιατί το άδειο πλέον μυαλό του δε λειτουργούσε πια - και μπήκε στο κατάστημα για ν' αγοράσει τις μπότες. Όμως, εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπεσε κάτω και ο καταστηματάρχης είδε ένα νεκρό άνδρα να κείτεται στο δάπεδο.

Ο Alphonse Daudet έγραψε γι' αυτήν την ιστορία: 

"Η ιστορία αυτή μοιάζει να είναι δημιούργημα της φαντασίας, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να πληρώνουν και για τα πιο μικρά πράγματα στη ζωή τους με όλη την ψυχή και το μυαλό τους. Αυτός είναι ένας σταθερά επαναλαμβανόμενος πόνος και αργότερα, όταν κουράζονται πια να υποφέρουν... "

Απόσπασμα από το βιβλίο της ALice Miller "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας"

Fedra V.