Απόψε ένας εξόριστος ναυαγός
ο ουρανός
σε κάποιο ξερονήσι άστρο,
ένα ξεβρασμένο στερέωμα
στο εύθραυστο ακρογιάλι του γαλαξία,
και, σαν να γέρασε κρυφά κι από σένα η
ζωή σου
κι όλοι οι συνωμότες καθρέφτες εξεβίαζαν
την αντανάκλαση να δείχνει πάντοτε νέα
μη και καταλάβεις πως είσαι σωσίας Όσων
δεν
έζησες.
Κάτι συντομογραφίες συννεφιάς
παραλείπονται από το υστερόγραφο
της σκιάς σου.
Εύκολα ξεχνιέται το περιττό
στην αναμονή των επειγόντων.
Ένα θαμπό τζάμι το Αναπάντητο
που πάνω του γράφει
η βροχή το βαπτιστικό της: εσύ.
Φυσάει άδειος άνεμος.
πιάνονται γερά οι απόντες
από λεπτές μπαλωμένες αχτίδες
δύστροπου φωτός.
Φύγανε οι απόντες
χωρίς ποτέ να ‘χουν έρθει.
Έφυγες εσύ
χωρίς ποτέ να ‘χεις έρθει.
Λες και βούλιαξε απ’ τα χρέη
στους τοκογλύφους μνηστήρες της
η Ιθάκη
και ‘μειναν άνεργα
τόσα ταξίδια
τόσες επιστροφές
και τόσοι νόστοι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ
artwork : Robin Isely
Fedra V.
