Ο υδράργυρος με μάγευε
και μόνο με τ’ όνομά του.
Πρώτα ήταν στο θερμόμετρο
τον έβλεπα ν’ ανεβαίνει
κι έλεγα
πότε επιτέλους θα κατέβει
να πέσει μαζί του ο
πυρετός –
έτσι βεβαιωνόμουν πως
έγινα καλά.
Όταν έσπαγε το θερμόμετρο
πάσχιζα να πιάσω τις μπαλίτσες
που κύλαγαν υγρές και
ασημένιες
κι ας μου φώναζαν πως
είναι δηλητήριο –
δεν ήξερα ακόμη πως η
άπιστη βασίλισσα
για ν’ ανεβεί στο θρόνο ο
εραστής της
είχε σκοτώσει τον πατέρα
του Άμλετ
ρίχνοντας υδράργυρο στο
αυτί του.
Αργότερα έμαθα πως οι
καθρέφτες
φτιάχνονται με υδράργυρο
απλωμένο
στο πίσω μέρος του
γυαλιού
μα πάλι δεν μπόρεσα να
τον αγγίξω
παρ’ όλο που τώρα ήταν
ακίνητος
όχι όμως κι εντελώς
ακίνδυνος.
Στον καθρέφτη με τρόμαζε
πιο πολύ
καθώς μ’ έδειχνε άλλοτε μ’
ένα πρόσωπο
που δίχως να θέλω έμενε
διαρκώς το ίδιο
κι άλλοτε μ’ ένα πρόσωπο
διαφορετικό
βαθιά κι ανεπιθύμητα αλλαγμένο.
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
(από τη συλλογή "Συγκατοίκηση με το παρόν")
artwork : Dino Valls
Fedra V.
